Τί να φταίει,τί να φταίει (α)

Μα τί να φταίει και το μόνο που μου έμεινε σαν ανάμνηση απο τη Γηραιά Αλβιώνα ήταν ο εν λόγω χαρακτηρισμος και που σημάδεψε και την εν λογω σχεση..
Μπά δεν μπαίνω σε γλυκανάλατα μονοπάτια οταν η ζωη μου εχει ήδη καταρρεύσει και δεν συνέρχεται με φιλί της ζωής,ούτε καν με χαστούκι.
Τελος πάντων,μετά τα ακούσματα που έλαβα στα δεκαεφτά μου αντί να το βάλω στα πόδια,κάτι έκανε κλικ μέσα μου,έσφιξα τα δόντια και προχώρησα.ϊσως λιγο πιο πέρα απ’ό,τι επιθυμούσα.Μπερδεύτηκα σε βρώμικα παιχνίδια,έμαθα μυστικα εκ των εσω,κατάλαβα πώς παίζεται το παιχνίδι και,κυρίως,γιατί υπαρχει παντα ενα παιχνίδι.

Στον ορυμαγδό σιγά μη μπλεκόμουν και σε σχέση,ολα στο stand by.Δουλειά και παλι δουλειά άντε και κανένα ποτό που και πού.Και πάντα απο τη μία ήπειρο στην άλλη.
Οχι,δεν ειχα ποτέ την πολυτελεια να βαρεθώ.Βασικά η ζωή μου πήγαινε μπροστά κι εγώ την ακολουθούσα.Ούτε αυτο ήταν το ζητούμενο της ανούσιας μικρής μου επανάστασης.Βρέθηκα όμως τόσο μπλεγμένη,που είχα χάσει την αρχική ιδέα της φυγής μου.

Όταν βρέθηκα στο Μπρονξ,στο μικρό διαμερισματάκι που νοίκιαζα εν μέσω ολων των φυλών του κόσμου,αναρωτήθηκα τί στο διάολο έκανα εκεί.Δεν μου άρεσαν ποτε οι ΗΠΑ,πολεμοχαρείς και οινοπότες,μεθύστακες ως επι το πλείστον,βάρβαροι και αλαζόνες.Δεν κράτησα καμμία επαφή με εξαίρεση ενα δυό φιλους και περίπου πέντε ή έξι Πορτορικανούς.Ίδια γλώσσα βλέπετε,ίδια ήθη και έθιμα,ίδια νοοτροπία,ίδιοι χοροί.Τι τα θές,το αίμα νερό δεν γίνεται.

Απο εκεί πήρα μετάθεση για ενα κάρο μέρη ώσπου στο τέλος η εταιρεία εδέησε να με ρωτήσει κι εμένα.Επιλογές της Κυριακής: Στην Ευρώπη αλλα πού ακριβώς;

Το κοίταξα απο εδώ το κοίταξα και απο εκεί,Ισπανία,Πορτογαλία,Ιταλία ή Ελλάδα;

Δηλαδή εσείς τί θα διαλέγατε;
Εγώ διάλεξα Ελλάδα αν και τα ελληνικά μου ποσώς θύμιζαν ελληνικά, με ενδιάμεση σταση στην Ισπανία.

Ούτε καν 1999,οταν έφταναν τα γραμματα απο τα εναπομείναντα αδερφια μου πίσω στην Αργεντινή,οτι η χώρα δεν πήγαινε καλά.Αλλά εγώ ήμουν χαμένη στην νεοαποκτηθείσα θέση μου.Μην πώ οτι ήμουν χαμένη στο διάστημα εντελώς μα εντελώς.

Έφτασα στην Ελλάδα με τον αέρα της νκήτριας,κατέλαβα το γραφείο μου στην πετροζώνη και ειχα και υπολογιστή.Φευγάτος μισθος και ατέλειωτες ώρες εργασίας.Ούτε Πρωτοχρονιές ήξερα ούτε Χριστούγεννα,ούτε όμως οικογένεια είχα.
Όσα πανε κι όσα έρθουν.

Κάπου χτύπησε το ξυπνητήρι και διάβασα σοβαρα τί ακριβώς μου εγραφαν.

Ήδη μετρούσα αρκετά χρόνια κάτω απο τον ήλιο της Μεσογείου οταν εφτασε το 2000,ενώ εγώ βρισκόμουν με το ένα πόδι ήδη στον επι γής παραδεισο-για όσους είναι λάτρεις των φανφάρων,όπως ήμουν κι εγω- και η οικογένειά μου βυθιζόταν στο χάος.

Αμαρτία εξομολογουμένη.. Σταμάτησα να δουλεύω για τον εγωιστικό εαυτό μου που δεν είχε κανέναν να ταίσει πλήν εμού της ιδίας και ενός σκύλου και αρχισα να δουλεύω για τα αδέρφια μου.Ο μισθός μου πηγαινε κατα τα δύο τρίτα στην οικογενειά μου μόλις επιτραπηκε ξανά η διακίνηση κεφαλαίων.
Σιγά τα ωά θα πείτε και θα’χετε και δικιο.

Συμφωνώ.
Η διαφορά είναι οτι πήγα στη χώρα μου το 2002 και δεν αναγνώρισα τιποτε.Πλήρες χάος.Καθολική φτώχεια.Ελλειψη των πάντων.
Δράμα.
Οι άλλοτε χαρούμενοι χορευταράδες,κανταδόροι λατίνοι εραστές είχαν μετατραπεί σε συμμορίτες για την επιβίωση.Παλιοί φίλοι σφάζονταν πανω απο ένα μαρούλι και οι ουρές ατελείωτες.Ουρές παντού για τα πάντα.
Πρότεινα στην μητέρα μου και στην αδερφή μου νά’ρθουν μαζί μου στην ειρηνική Ελλάδα.Και ήρθαν.

Πάμε για τα επόμενα.